نقش میانجی سکوت‎گرایی اجتنابی در رابطه میان جو مدیریت خطا و رفتار یادگیری با عملکرد فردی

هدف: برای دستیابی به سازمانی که حداقل خطا را داشته باشد، می‎توان با به‎کارگیری نظریه مدیریت خطا و ایجاد جو مناسب مدیریت خطا، خطاهای سازمانی را کاهش داد و عملکرد و رفتارهای یادگیری را بهبود بخشید. به همین دلیل هدف اساسی پژوهش حاضر، بررسی این اثر در سازما‎ن‎های بهداشت و درمان است. روش: پژوهش حاضر به لحاظ هدف، کاربردی و از نظر روش اجرا، پیمایشی است. جامعه آماری آن شامل 1800 پرستار از دو بیمارستان قائم (عج) و امام رضا (ع) در مشهد است. حداقل حجم نمونه 467 نفر تعیین شد. از این ‌رو 500 پرسش‌نامه در اختیار پرستاران این دو سازمان قرار گرفت و در نهایت 474 پرسش‌نامه جمع‌آوری شد. به‌منظور تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از مدل‎یابی معادله‌ ساختاری برای بررسی برازش الگوی معادله‌ ساختاری استفاده شده است. یافته‎ها: یافته‎های پژوهش نشان می‎دهد جو مدیریت خطا بر رفتار یادگیری و عملکرد فردی تأثیر مثبت و سکوت‎گرایی اجتنابی اثر منفی و معناداری می‎گذارد. از یافته‎های دیگر، تأثیر منفی سکوت‎گرایی اجتنابی بر رفتار یادگیری و عملکرد فردی است. همچنین، یافته‎ها بر نقش واسط سکوت‎گرایی اجتنابی تأکید دارند. نتیجه‎گیری: مدیران و سرپرستان واحدهای گوناگون سازمان‌های بهداشت و سلامت، باید بپذیرند که وجود خطا در سازمان‌ها اجتناب‌ناپذیر است، اما برای کاهش آن باید بر تسهیم دانش و یادگیری از خطاهای گذشته تمرکز کنند. آنها می‌توانند با ایجاد جوّ مناسب مدیریت خطا از طریق مشوق‌های مادی و غیرمادی، نظارت به‌موقع، تجزیه‌وتحلیل عمیق و ارتباطات باز و مطالبه بازخورد، بستر کشف خطاهای گوناگون را فراهم آورده و از بروز سکوت‎گرایی اجتنابی میان کارکنان جلوگیری کنند.